WYBRZEŻE SENEGALU. Linia brzegowa Senegalu oferuje różnorodne pejzaże i krajobrazy. Na północ od stolicy Dakaru doświadczymy potęgi oceanu. Na południe od Dakaru, odwiedzający znajdą liczne plaże nadające się do opalania, pływania i wszelkich sportów uprawiania: ziemnych, wodnych czy powietrznych. Wzdłuż południowego Małego Wybrzeża (tzw. Petite Cote) usytuowane są hotele na każdą kieszeń lub luksusowe kurorty nadmorskie, małe wioski rybackie i delty dwóch głównych rzek – Saloum i Casamance: laguny, potoki i namorzyny oraz mnóstwo ptactwa. To miejsca przepiękne lecz mniej odwiedzane. Turyści wybierają najczęściej plaże Atlantyku godzinę drogi od Dakaru w kurortach turystycznych Mbour, Saly i Somone. Wielkie Wybrzeże czyli Grand Cote na północ od stolicy to wioski rybackie np. Kayur z barwnymi łodziami i targiem rybnym, pustynia Loumpoul z wydmami koloru ochry i spaniem w mauretańskich namiotach oraz niezwykłe ptasie sanktuarium – Park Narodowy du Djoudj i historyczne miasto Saint Louis z corocznym festiwalem jazzowym.

SKARBY KRAJU. Lista dziedzictwa narodowego UNESCO

Miasto Saint-Louis – perła architektury kolonialnej

Wyspa Gorée – pamięć i historia niewolnictwa

Park Narodowy Oiseaux du Djoudj – ptasie sanktuarium

Kamienne kręgi Senegambii – tajemnicze giganty

Kraj Bassari – mistyczny daleki wschód

Park Narodowy Delta du Saloum – niezwykła Biosfera

Park Narodowy Niokolo-Koba tylko z rangerem

DAKAR – stolica Senegalu. Stolica Senegalu to nowoczesne i kosmopolityczne miasto z populacją liczącą ok 3 miliony mieszkańców położone w zachodniej części kraju, nad wybrzeżem Oceanu Atlantyckiego, na Półwyspie Zielonego Przylądka, naprzeciw wyspy Gorée. Nazwa miasta wywodzi się od słowa ‘dakhar’, które w języku wolof oznacza drzewo tamaryndowca.

Tutaj znajduje się funkcjonujący do dziś jeden z największych portów morskich w zachodniej Afryce; zasłynął jako meta najsłynniejszego na świecie rajdu samochodowego Paryż-Dakar (1979-2008). Warto zobaczyć Plac Independence, dzielnicę Plateau, w której lokują się urzędy, banki, luksusowe sklepy, odpoczywać w kawiarenkach czy też szaleć zakupowo na lokalnych targach z kolorowymi materiałami, odzieżą czy sztuką. Wieczorami restauracje wypełniają japońscy pracownicy organizacji humanitarnych i europejscy dyplomaci. Z głośników płynie muzyka miejscowych gwiazd, jak Youssou N’Dour czy Orchestra Baobab.

Polecamy odwiedzić Medinę, ciekawą dzielnicę o szachownicowym układzie ulic oraz miasteczko uniwersyteckie – Fann. Można zrelaksować się na plażach Dakaru lub skoczyć z klifu – dla odważnych. Warto zobaczyć pomnik Porte Millenaire  wzniesiony w 2001 roku by powitać XXI wiek. To symbol przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Dakaru; Monument Afrykańskiego Renesansu o wysokości 52m rodziny wykonanej z brązu i miedzi ustawionym na 100m wzgórzu; Pałac Prezydencki z 1906 roku otoczony pięknym ogrodem tropikalnym czy Wielki Meczet (Grande Mosquée) o wysokości 67 metrów. Jego projektantami byli marokańscy oraz francuscy architekci, a w jego wnętrzu znajduje się Instytut Islamistyki. Wizyta w Yoff, wiosce na północnych krańcach Dakaru, to praca rybaków którzy wyładowują późnymi popołudniami połów z kolorowych łodzi, który ich żony sprzedają na pobliskim straganie. Dakar to także Oceaniarium, Instytut – Muzeum Afryki Zachodniej (IFAN), Muzeum Sztuki i plaże np. Les Almadies 5km od centrum. Można również przeprawić się na pobliską wyspę Ngor i surfować na otaczającą ją wysokich falach, lub nurkować w oceanie.

Na północ od Dakaru leży rejon nadmorski „Grande Cote” (Duże Wybrzeże), na południe natomiast „Petite Cote” (Małe Wybrzeże).

HISTORIA DAKARU. W okresie XV-XIX wieku w okolicach Dakaru istniało centrum handlu i eksportu niewolników, głównie do Nowego Świata (z Wyspy Gorée). Miasto założyli Francuzi w 1857. Rozwijało się ono przez XIX i XX wiek, szczególnie po 1940 jako ośrodek administracyjny Francuskiej Afryki Zachodniej (od 1902 stolica). W czasie drugiej wojny światowej, miasto było aż do 1942 we władzy kolaboracyjnego rządu Vichy, w 1940 doszło do nieudanej próby zajęcia go przez aliantów. Później Dakar został zajęty przez wojska amerykańskie. Przez krótki czas był stolicą Federacji Mali, a w 1960 został stolicą niepodległego Senegalu.

ÎLES DE LA MADELEINE – mały archipelag wysp wulkanicznych. Niewielki archipelag niezamieszkanych wysp wulkanicznych w Senegalu, na Oceanie Atlantyckim około 4 km od stałego lądu na wysokości Dakaru. Łączna powierzchnia wysp wynosi 4,5 km² – to najmniejszy na świecie Park Narodowy. Archipelag składa się z głównej wyspy o nazwie Sarpan (Île aux Serpents) znanej z odkrytych narzędzi z czasów kamienia łupanego, dwóch mniejszych wysepek i kilku niewielkich skał wystających ponad powierzchnię wody podczas odpływu. Żyje tu wiele gatunków ptaków – m.in. kormorany, głuptaki i rybitwy brunatno grzbiete. Park jest w kategorii ‘oczekujących’ do wpisania na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Miejscowi wierzą, że wyspa z uwagi na brak możliwości uprawy na niej ziemi, zamieszkiwana jest przez złe duchy by zapobiec jej zaludnieniu.

WYSPA NGOR – surfing, relaks i nurkowanie. Wyspa z malowniczym widokiem na Dakar, położona niecały kilometr od jego wybrzeży. Przeprawa łodzią zajmuje ok. 15 minut. To znane miejsce surfingowe światowej klasy fale – i nurkowe. Otoczona ze wszystkich stron oceanem gwarantuje relaks i odprężenie w lokalnych hotelach, smakując owoców morza w przybrzeżnych barach, odbywając spotkania niezwykłe w galeriach sztuki czy grając na bębnach w otoczeniu dźwięków Atlantyku. Chociaż cały rok jest dobry na nurkowanie w okolicach wybrzeża senegalskiego półwyspu zielonego przylądka (Cap Vert Peninsula), luty – kwiecień to ponoć zdecydowanie najlepsze miesiące.

WYSPA GORÉE – historia niewolnictwa. Senegalczycy mają w sobie coś, co w każdej sytuacji pozwala im odnaleźć jasną stronę życia. O koszmarze handlu niewolnikami przypominają już tylko muzea i turystyczni przewodnicy, którzy powtarzają tragiczną historię w niezliczonych językach.

Wyspa położona 3 km od portu w Dakarze stanowi pozostałość epoki kolonialnej. Można na nią dopłynąć promem kilka razy dziennie. W 1444 zajęta przez Portugalczyków, następnie Anglików i Francuzów. Znajdujący się na Gorée Fort D’Estrees był bazą handlu niewolnikami w Afryce od XV do XIX w – największa tego typu bazą w Afryce. Tutaj ich więziono i sprzedawano. Dzisiaj można zwiedzić ‘Dom Niewolników’ wybudowany w 1778 roku, w którym ich przetrzymywano oraz lochy, w których oczekiwali na transport w nieznane wychodząc drzwiami ‘bez powrotu’ (‘the door of no return’). Z wyspy  byli transportowani przez Atlantyk na Karaiby oraz do Ameryki Północnej.  Szacuje się że deportowano stąd 6-20 milionów ludzi. Na niej przygotowywali się do kolejnych swoich podróży słynni odkrywcy jak Krzysztof Kolumb oraz Vasco da Gama. Znajduje się ru również  muzeum dokumentujące dzieje niewolnictwa, a sama wyspa jest wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Została odwiedzona m.in. przez Nelsona Mandelę,  Jana Pawła II i Baracka Obamę.

Dzisiaj na tej malowniczej wyspie z pięknymi kolorowymi domami, wąskimi uliczkami, zielenią i różowymi kwiatami toczy się normalne życie jej ok 1100 mieszkańców. Pobyt tam to jakby powrót do przeszłości. Dla wielu Afroamerykanów ta mała wyspa jest mekką i miejscem ważnym w poszukiwaniu swoich korzeni. Na wyspie zadomowili się artyści, głównie malarze w tym malujący piaskiem. Warto zostać na noc i poczuć jej współczesny radosny klimat z antenami satelitarnymi na Baobabach. Czas płynie tu  wolniej i leniwiej a dopływający promem turyści wprowadzają ruch i ożywienie. Gorée było także plenerem do słynnego filmu ‚Działa z Nawarony’ z Gregory Peckiem.

JOAL-FADIOUTH – muszelkowy cud. Joal-Fadiouth (Joal-Fadiout) to dwie bliźniacze miejscowości w zachodnim Senegalu na atlantyckim Małym Wybrzeżu (Petit Cote) zamieszkiwane łącznie przez ok. 40 000 mieszkańców. Joal położone jest na stałym lądzie, podczas gdy Fadiouth leży na małej wyspie połączonej ze stałym lądem długim, drewnianym mostem. Obie miejscowości są częstym celem zorganizowanych wycieczek turystycznych. Joal zamieszkałe jest przez plemię ‚Sérère’ i jest miejscem urodzin pierwszego prezydenta Senegalu Leopolda Sedara Senghor.

Wyspa Fadiouth zbudowana jest całkowicie z nagromadzonych przez stulecia muszli ostryg i małży. Wioska Fadiout zajmuje całą powierzchnię wyspy. Najczęściej spotykanym budulcem są tu właśnie białe jak śnieg muszle – są one komponentami ścian budynków i wyściełają ulice. Mieszkańcy obu miejscowości odznaczają się dużą tolerancją religijną. Żyją tu obok siebie wspólnoty muzułmańskie i chrześcijańskie. W pobliżu wyspy Fadiouth położona jest kolejna wysepka z muszli, na której mieści się chrześcijański i mułmański cmentarz – rzadko spotykane połączenie na świecie.

Stały ląd czyli miejscowość  Joal, to  pola uprawne. W wodzie natomiast  stoją małe magazyny, spichlerze z zapasami żywności dla mieszkańców. Dzięki temu zapasy te są bezpieczne w przypadku ewentualnego pożaru, który już raz strawił Fadiouth. W ten sposób natura zainspirowała mieszkańców Joal  do stworzenia specyficznego systemu, w którym  każdy maleńki skrawek lądu pośród rozlewiska zaadoptowany jest  do zbierania małż i innych mięczaków.

MIASTO TOUBA – senegalska Mekka. Miasto słynie jako miejsce spoczynku Amadou Bamby – przywódcy lokalnego, islamskiego bractwa Mouride pochowanego w tutejszym meczecie. Do Touby przybywają z tego względu, liczni pielgrzymi z całej Senegambii. Budowa meczetu rozpoczęła się w 1936 roku z inicjatywy syna Bamby, który po śmierci ojca przejął przywództwo nad bractwem Mouride. Kolejni przywódcy stopniowo rozbudowywali meczet, aby sprostać stale rosnącym tłumom pielgrzymów, dzięki czemu jest to obecnie jedna z najokazalszych budowli sakralnych w Senegambii. W pobliżu meczetu znajduje się biblioteka koraniczna z bogatą kolekcją świętych pism Islamu.

MIASTECZKO KAYAR – rybny port. Jeden z największych i główych tradycyjnych portów rybackich Senegalu z setkami barwnych piróg cumujących u Dużego Wybrzeża (Grand Cote) na północ od Dakaru. Kobiety i dzieci uwijają się jak w ukropie, przerzucając ryby z łodzi do plastikowych wiader, które następnie odnoszą  na głowach do domów. Dominuje zapach świeżych i suszonych na słońcu ryb.

MIASTO THIES – barwne tkaniny. Miasto w zachodnim Senegalu, trzecie pod względem wielkości w kraju to ważny ośrodek przemysłu włókienniczego. Atrakcją turystyczną miasta są pozostałości po militarnych fortyfikacjach – w czasach kolonialnych stacjonowała tu francuska armia. Tu można złożyć wizytę w Manufakturze Wyrobów Senegalskich i poznać sztukę zachodniej Afryki.

MIASTO SAINT LOUIS – jazz i zniszczona, ale wciąż klimatyczna kolonialna perła Senegalu. Miasto, założone w 1659 roku jako pierwsza francuska osada kolonialna w Afryce, czasem zwane Nowym Orleanem Senegalu było stolicą kraju w latach 1673-1902. Dzisiaj zamieszkuje je około 176 tys. osób. W 1958 po upadku kolonialnej potęgi Francji w Afryce miasto straciło swoją rangę, pozostaje jednak jednym z ważniejszych ośrodków turystycznych. Leży w północno-zachodnim Senegalu przy ujściu rzeki Senegal do Oceanu Atlantyckiego. Usytuowane jest zaledwie kilka kilometrów na południe od granicy z Mauretanią. Zachodnia jego część położona jest na półwyspie Langue de Barbarie. Charakteryzuje się kolonialną architekturą, dzisiaj mocno zniszczoną. Lata swojej świetności przeżywało na przełomie XVIII i XIX w., gdy stanowiło najważniejszy ośrodek portowy i handlowy francuskich terytoriów zależnych. Wtedy istniało tu tętniące życiem miasto portowe i handlowe, liczące ok. 10 tys. mieszkańców różnych ras i narodowości.

Historyczna część St. Louis liczy zaledwie kilka kilometrów długości i niecałe 500 metrów szerokości. Ze stałym lądem łączy ją rdzewiejący, łukowaty most zaprojektowany przez Gustave’a Eiffela – słynnego budowniczego wieży Eiffela, symbolu Paryża i Francji. Most w St Louis to jeden z najsłynniejszych zabytków i symbol miasta, ma aż 2,2 km długości. Zbudowany został przez dawnego gubernatora kraju – Faidherbe’a, łączy miasto ze stałym lądem. Wzdłuż ulic ciągną się sklepy z rękodziełem, biżuterią i antykami. Corocznie na wiosnę w St Louis odbywa się światowej sławy festiwal jazzowy. Miasto pełni ważną funkcję kulturalną Senegalu. W 2000 roku położone na wyspie zabytkowe centrum Saint Louis wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

KRAJ BASSARI – wzgórza, trekkingi & wodospady oraz szympansy. Region w południowo-wschodnim Senegalu, w pobliżu granicy z Gwineą, w 2012 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Geograficznie kraj Bassari stanowi północny kraniec masywu Futa Dżalon, stąd dominuje pagórkowaty krajobraz, porośnięty roślinnością strefy Sudanu. Gospodarka opiera się między innymi na tarasowej uprawie ryżu.

Region ten zamieszkany jest przez ludność należącą do kilku plemion, głównie Bassari, od których wziął swoją nazwę, a także Fula, Wolofów, Bambara, Malinke i Bedik. W pobliżu głównego miasta regionu – Kedougou – skupiają się tradycyjne wioski miejscowych plemion z typową architekturą, złożoną z gęsto popudowanych chat o stromych dachach krytych strzechą. Tradycyjne wioski to m.in. Bandafassi, znana z wyrobów wiklinowych, Indar, Ibel, Iwol z wielkiem Baobabem uważanych przez miejscowych za święty, Salemata z cotygodniowym marketem lumo, Etiolo i Dindefelo z wodospadami.

Bassari Land, a do niedawna była to najlepiej strzeżona atrakcja Senegalu, kraina pełna rdzennej ludności, wzgórz, wodospadów, gdzie życie toczy się niezmiennie od tysięcy lat. Jeszcze kilkanaście lat temu bardzo rzadko odwiedzali to miejsce turyści, tylko wytrwałym podróżnikom udawało się zobaczyć tą senegalską perełkę. Z chwilą wybudowania drogi asfaltowej pomiędzy Tambacounda a Kedougou tereny te stały się bardziej dostępne, chociaż do dzisiaj jest to spore wyzwanie logistyczne gdyż jest oddalony setki kilometrów od np. Dakaru. Panuje tutaj ogromny spokój, a czas jakby się zatrzymał.

Plemiona Bassari nie uznają oficjalnych granic i żyją zarówno na terenach południowego Senegalu jak i Gwinei. To lud prowadzący osiadły tryb życia, nazywani farmerami tych terenów. Uprawiają głównie ziemię sadząc na większą skalę ryż, proso, groszek, które sprzedają do miast oraz inne warzywa na własny użytek. Mieszkańcy Bassari wiodą życie proste i  szczęśliwe. Dach nad głową zapewniają im kryte bambusem lepianki. Praktycznie na każdym kroku natkniemy się na małe, zgrabnie wyglądające pomieszczenia mieszkalne. Rodzina posiada zazwyczaj kilka chatek, z których każda stanowi oddzielne miejsce na spanie, gotowanie czy przyjmowanie gości. Utrzymują się z roli i hodowli zwierząt. Są samowystarczalni – w zasadzie cywilizacja nie jest im potrzebna. Wolny czas lubią spędzać w grupie. Siadają pod otaczanymi wielką czcią starymi Baobabami. Snują opowieści, pijąc słodką herbatę Attaya i równie słodki kompot z bissapu (kwiaty hibiskusa) lub piwo z manioku. Rodzina i przyjaciele – to przede wszystkim czyni ich szczęśliwymi.

Region Bandafassi słynie z wyrobu plecionych koszy, których używa się niemal do wszystkiego. To jedyny górzysty teren w Senegalu, który oferuje również atrakcyjne trasy turystyczne dla osób kochających spacery po zielonych wzniesieniach, z których podziwiać można sawannowe niziny i położone tam osady. Łagodne zbocza opadają od wyżyny Futa Dżalon na południu. Nie ma tutaj stałych akwenów wody, większość takich zbiorników wysycha w porze suchej. Blisko rzeczek tętni życie, pielęgnowana i obsiana ziemia rodzi skromne plony, ale jest podstawą wyżywienia wielu rodzin. W wiosce Etiolo możemy pójść na trekking do lasów, gdzie żyją ostatnie na tym terenie szympansy na wolności – objęte programem ochrony.

CASAMANCE – zielone płuca Senegalu na południu. Region Senegalu, położony na południe od terytorium Gambii nad rzeką Casamance. Głównym miastem regionu Casamance jest Ziguinchor. Powierzchnia regionu wynosi ok. 29 tys. km², zamieszkuje go ok. 800 tys. mieszk. Gospodarka Casamance w dużej mierze opiera się na rolnictwie, głównie uprawie ryżu. Region ma wspaniałe warunki do turystyki: plaże w okolicach Cap Skirring i na wyspie Carabane czy spotkania z lokalnym animistycznym plemieniem Diola – dominującą grupą etniczną tego regionu. Wszech dominujący animizm widoczny jest w codziennym życiu i rytuałach. Polecamy podróż promem z Dakaru do Ziguinchor w Casamance. Łodzie rybackie, niesamowita roślinność wzdłuż brzegów, zwierzęta i ryby – tego się nie da opisać, to trzeba zobaczyć!

Carabane. Wyspa o powierzchni 52 km² w południowym Senegalu, w estuarium rzeki Casamance. Na wyspie położona jest miejscowość Carabane – kurort wypoczynkowy. Miejsce opisane w XIX wieku przez kapitana Brosselard-Faidherbe jako rodzaj Brazylii w Afryce. Carabane przyciąga turystów poszukujących egzotyki, jak i tych ceniących piaszczyste tropikalne plaże z palmami i kitesurfing. Carabane słynie z malowniczych krajobrazów. Od początku czasów kolonialnych wyspa i położona na niej osada były ważnym posterunkiem handlowym u ujścia rzeki Casamance do Atlantyku. Do naszych czasów zachowały się z tamtego okresu w większości zrujnowane budynki, wznoszone dawniej przez francuskich kolonizatorów. Wciąż działa tu jednak stary, zabytkowy kościół.

Cap Skirring. Przylądek i miejscowość w południowo-zachodnim Senegalu u wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, kilka kilometrów na północ od granicy z Gwineą Bissau, poniżej Gambii. Osada rybacka, a jednocześnie ekskluzywny kurort dla turystów z całego świata. Stare sąsiaduje tu z nowym. Jedne z najbardziej urokliwych plaży w kraju zlokalizowane są właśnie tutaj, na południu kraju, poniżej Gambii. Kurort turystyczny pełen hoteli, w których można się zatrzymać i wspaniale wypocząć. Główną atrakcją jest zaś piaszczysta i niemal bajkowa plaża.

KAMIENNE KRĘGI SENEGAMBI. Wspólna nazwa kilku stanowisk archeologicznych w Senegalu i Gambii wpisane w 2006 roku na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Około 2 metrowe kamienie ułożone w kręgi rozpościerają się na obszarze 350 kilometrów długości i 100 kilometrów szerokości, a część z nich znajduje się także na terenie Gambii. Przypuszcza się, że były to groby władców.  Jednak do dziś nie wiadomo jakie posiadały funkcje, ani kim byli ich budowniczowie. Jest blisko 1000 pomników skalnych i kamiennych ułożonych w kręgi, którym przypisuje się rolę grobowców ówczesnych władców. W Senegalu najważniejsze kamienne kręgi znajdują się w regionie Kaolack w Sine Ngayène i Wanar. Stanowiska archeologiczne Senegambii koncentrują się w czterech grupach: Sine Ngayène/ Wanar/ Kerr Batch/ Wassu. W paryskim muzeum du Quai Branly znajduje się megalit z Kaolack w kształcie liry, sytuowany był powyżej pochowanego ciała. Uważany jest za jeden z najstarszych megalitów na świecie.

NATURA – bogactwo życia wód, ziemi i powietrza. Senegal ma 6 parków narodowych i wiele rezerwatów. Główne rzeki: Senegal, Gambia i Casamance wpadają do Oceanu Atlantyckiego. Występują tu także rzeki o okresowym charakterze, które znikają w porze suchej. Ocean Atlantycki, wolny od  tsunami z ciepłymi wodami, zaprasza do całorocznej kąpieli. Delty rzek są bogate w różnorodne ptactwo, przebywające licznie w meandrach rzeki Saloum na południu kraju czy Parku Narodowym Djoudj na północy. Krajobrazy Senegalu to także sawanny, wydmy pustyni Lompoul, jeziora w tym słynne różowe, pola ryżowe na dalekim południu czy wodospady na wschodzie, busze oraz potężne Baobaby. W Senegalu znajdują się liczne Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody, w których można obserwować dzikie zwierzęta w ich naturalnym środowisku, pójść na spacer z młodymi lwami czy dowiedzieć się o programie ochrony jedynych w tym kraju szympansów. Zwierzęta, które najczęściej spotkamy na bezdrzewnych sawannach to lwy, pantery, bawoły, antylopy, lamparty czy szakale. Na niebie lub w meandrach rzek zobaczymy wiele ptaków w tym czaple, flamingi, pelikany, mewy, rybitwy, rycyki czy szablodzioby. Gady takie jak jaszczurki, węże czy krokodyle.

JEZIORO RETBA – niezwykłe jezioro różowej barwy. Różowe jeziora są naturalnym cudem przyrody. Jest tylko parę takich jezior na świecie. Wszystkie są bardzo słone i zachwycające. Jezioro Retba znane jako różowe, to jedno z niezwykłych miejsc w Senegalu oddzielone od oceanu tylko wąskim, kilkuset metrowym pasem wydm.  Leży ok. 20 km na wschód od stolicy kraju – Dakaru. Najbardziej różowy kolor występuje na koniec pory suchej – przed lipcem kiedy zaczynają się deszcze. Jego kolor zmienia się w zależności od kąta padania promieni słonecznych. Barwa ta powstaje dzięki sinicom i minerałom z brzegu jeziora.

Jezioro charakteryzuje się ogromnym zasoleniem – jest 10 razy bardziej słone niż Ocean Atlantycki u wybrzeży Senegalu! To wspaniała atrakcja turystyczna i miejsce wydobywania soli przez miejscową ludność. Polecamy kąpiel – woda jest bardzo ciepła i ciało samo unosi się przy powierzchni. Nie trzeba umieć pływać.

Jezioro zajmuje powierzchnię ponad 3 km2 choć dawniej rozlewało się na 14 km2. Kiedyś jezioro łączyło się z Atlantykiem. Dawno temu było małą zatoczką a nanoszone piachy odcięły ją od otwartego akwenu. W wyniku parowania słonej, morskiej wody następował wzrost zasolenia, aż do dzisiejszego poziomu, który w jeziorze Retba wynosi około 850mgl/litr, prawie jak w Morzu Martwym. Nic w jeziorze nie żyje; tylko bakterie, to raj dla biologów/ naukowców. To jezioro płytkie o głębokości max 3 m ( 1,5 to woda, drugie tyle to sól). Z dna jeziora do dziś wydobywa się sól, która dla miejscowej ludności stanowi bardzo ważny element utrzymania. Sposób jej pozyskiwania nie zmienił się od lat i jest przekazywany z pokolenia na pokolenie. Mężczyźni wypływają na środek i wydobywają z dna słony szlam aż do momentu gdy łódź będzie załadowana do krawędzi na jeden centymetr. Następnie jest on przewożony na brzeg, gdzie rodziny pomagają płukać i osuszyć sól na słońcu. Po jej wysuszeniu tworzą zbite kopce, które muszą zostać pokruszone. Ostatecznie gotowa do sprzedaży sól w 25 kg paczkach jest przygotowywana do odsprzedaży pośrednikom z Dakaru. Każdy człowiek ma prawo brać sól na swoje potrzeby, ale nie dla zysku. Obowiązują tu zasady: nie walczymy o sól, nie kradniemy soli, dodajemy jod. Warto wspomnieć, że w okolicach jeziora znajdowała się meta słynnego rajdu Paryż- Dakar, co spopularyzowało Jezioro Retba (Lac Rose).

PARK PTAKÓW DU DJOUDJ – ptasie sanktuarium & raj dla ornitologów. Od listopada do kwietnia, około trzech milionów ptaków migrujących z Europy zatrzymuje się tutaj. To jeden z pierwszych stałych zbiorników wody na południe od Sahary oraz jedno z najważniejszych ptasich siedlisk na świecie. Narodowy rezerwat ptaków w Djoudj położony jest na północ od Dakaru, w delcie rzeki Senegal niedaleko granicy z Mauretanią. Wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Na 16 000 hektarów podmokłych terenów, licznych bagien, jezior, stawów i strumieni zlatują się każdej zimy ptaki z Europy. Zobaczymy tu między innymi pelikany, kormorany, warzęchy, czaple białe, drzewice, ibisy, gęsiówki egipskie, gęśce, orły bieliki i flamingi. Park jest najważniejszym miejscem zimowania zagrożonego w Europie gatunku – wodniczki. Przy błotnistych brzegach strumienia można zobaczyć szakale, dzikie konie, guźce, gazele czy krokodyle. To tzw. Ptasie Sanktuarium, raj dla pasjonatów ptaków, jest zamknięte w okresie od lipca do października (pora deszczowa). Wtedy odwiedzamy Park La Langue de Barbarie.

PARK NARODOWY – LA LANGUE DE BARBARIE. Park z uroczymi, różowymi flamingami. Oddalony jest 20 kilometrów od St. Louis i zajmuje obszar 2000 hektarów. Jest długi na 40 km i szeroki na zaledwie 100 m. Jego atrakcją są duże, piaszczyste wydmy. Jest także domem dla niezliczonych ilości ptaków: pelikanów, flamingów, kormoranów, czapli, kaczek i czapli białych. Od listopada migrują one z Europy i zostają na terenie parku do kwietnia. Najlepiej zwiedzać park łodzią. Park jest połączony z historyczną wyspą St. Louis przez 2 mosty.

PARK NARODOWY DELTA RZEK SINE-SALOUM – niezwykła Biosfera. Jeden z największych terenów podmokłych Zachodniej Afryki. Sine-Saloum na południe od Dakaru, jest deltą dwóch dużych rzek Sine i Saloum oraz ich licznych dopływów, meandrujących wśród lasów namorzynowych. Na terenie Parku istnieje mnóstwo maleńkich wysepek, które są zamieszkałe przez ogromną ilość ptaków i odosobnionych wiosek, stanowiących niezwykły labirynt w objęciach oceanu.

Park Narodowy wpisany jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO (2011) oraz na listę rezerwatów Biosfery. Obejmuje aż 760 kilometrów kwadratowych lasów namorzynowych; w tym rozległym ekosystemie żyją m. in. guźce, hieny cętkowane, buszboki i rzadkie gatunki małp oraz gatunki chronione: krokodyle, żółwie, manaty (inaczej lamantyny, brzegowce) czy wydry.Tu także znajdziemy wiele gatunków ptaków (flamingi, pelikany, czaple, mewy, rybitwy, rycyki i szablodzioby) i różnorodnych ryb (ponad 100 gatunków). Rejs widokowy na bezludną wyspę daje możliwość podziwiania bogatej roślinności i licznych zwierząt gromadzących się przy brzegu rzeki Saloum. Delta Saloum jest strefą reprodukcji ryb i ptaków a ponadto strefą występowania milionów ostryg. Najlepiej zwiedzać tradycyjną kolorową zmotoryzowaną senegalską pirogą.

PARK ZWIERZĄT NIOKOLO-KOBA – tylko z rangerem! Uznawany za najpiękniejszy Park w całej Afryce Zachodniej. Obejmuje powierzchnię ok. 9000 km², od 1981 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Park położony jest na równinie, przecięty rzeką Gambia. Przyrodniczo  bardzo zróżnicowany – od suchej sawanny przez busz bambusowy aż po lasy deszczowe. Park zamieszkuje ok. 350 gatunków ptaków, ponad 80 gatunków ssaków oraz płazy, gady i bezkręgowce. To istny raj dla miłośników natury, ptasiego śpiewu i zwierząt, którzy spotkają w nim bawoły, liczne małpy, gazele, antylopy, hipopotamy, hieny czy 3 odmiany afrykańskich krokodyli. Na miejscu znajduje się wydzielone miejsce życia lamparta. Najlepsze miesiące na zwiedzanie parku od początku stycznia do końca pory suchej (koniec czerwca). Zwiedzanie parku tylko w samochodzie z napędem na 4 koła i rangerem.

REZERWAT ZWIERZĄT BANDIA- safari. Rezerwat Bandia (niedaleko oceanu) to sawanna porośniętą Baobabami i akacjami. Z wyjątkiem dużych drapieżników, możemy tu zobaczyć większość z najbardziej znanych afrykańskich zwierząt: nosorożce, zebry, żyrafy, bawoły, przeróżne odmiany antylop, gazele, guźce, koczkodany i inne małpy, szakale, krokodyle, żółwie olbrzymie, strusie, a także ponad 120 gatunków ptaków. Samodzielne spacerowanie jest tu zabronione.

PUSTYNIA LOMPOUL – malownicze wydmy. To mała pustynia, a raczej zbiorowisko wysokich wydm piaskowych, rozciągających się z głębi lądu przez około 20 kilometrów aż po brzegi oceanu. W zależności od pory dnia mienią się barwami ochry, żółci i brązu. Świadczy o różnorodności przyrodniczej Senegalu. Stanowi najważniejszy łańcuch wydm na pustyni. To niezwykły pejzaż wydm, który inspiruje wiele ekip filmowych. Rozłożone tu typowe Mauretańskie namioty z toaletami zapraszają na posiłek, lokalny folklor i nocleg. Za dnia można wybrać się na przejażdżkę na wielbłądzie choć temperatury osiągają często do 40 stopni. Pustynia co roku gości festival artystyczny, na który zjeżdżają goście z okolic i całego świata.